Close encounters

Ondanks dat ik veel eerder in de Toscane was dan gepland is het toch gelukt om Monique en Ruud hier te ontmoeten. Er waren links en rechts wat aanpassingen in het reisschema nodig om het voor elkaar te krijgen. Monique en Ruud zijn in een ochtend over de snelweg vanuit Brescia naar Altopascio gevlogen (en waren een klein vermogen aan tol kwijt . . .) en ik ben in plaats van naar het zuiden eerst naar het westen gereden. Allons y, we troffen elkaar in Altopascio en hebben bijgepraat over hun vakantie en mijn reis. En dat onder het genot van een ferme lunch op een zonovergoten piazza. Het leven is goed.

Na afscheid genomen te hebben ben ik afgebogen naar het zuiden. Rome is mijn volgende bestemming. Alles bij elkaar een rit van meer dan 300 km. Omdat ik alles binnendoor rijd zou ik dat in een middag niet meer halen. Doel was om in ieder geval de helft te doen en rond half zes langzamerhand een camping te zoeken. Zo gezegd, zo gedaan. De wegen waren goed en mooi om te rijden. Hier en daar heuvelachtig en uitdagend. Op andere plekken weer breed en wat drukker. Op het einde van de middag , zo rond 16.30 zat ik in een treintje van een aantal auto’s en een vrachtwagentje vlak voor me. Het ging wat sukkelig en achter een vrachtwagen rijden doe ik niet graag. Ik heb dan geen zicht op wat er op de weg voor me gebeurt. Dus na een tijdje besloten om er voorbij te gaan toen er geen tegenliggers kwamen op een overzichtelijk stuk. Gas open, invoegen naar links . . . en plots voel ik een knal van opzij. Bleek dat ik precies op dat moment ingehaald werd door een wat oudere Alfa Romeo 156. Ik had niet goed in mijn spiegels gekeken en die hele Alfa over het hoofd gezien. Hij schampte mij tegen mijn linker koffer en misschien heeft hij me ook nog met zijn rechter buitenspiegel tegen mijn stuur geraakt. Het knalde in ieder geval even en ik raakte de balans even kwijt. Gelukkig de motor overeind kunnen houden en even verder gestopt om te zien wat de schade was. Dat viel gelukkig heel erg mee. Toen ik het kofferrek heb laten maken door John heeft hij er aan de buitenkant van het koffer een soort van beschermbeugel aangelast. Die beugel was geraakt door de auto en van voor tot achter bekrast. De auto is trouwens doorgereden. Die moet ongetwijfeld meer schade hebben gehad dan ik. Maar goed, de beugel heeft dus precies gedaan waar hij voor bedoeld was. Het koffer zelf had slechts een heel klein schaafplekje. Goed werk dus van John! Maar toch, als die auto 30 cm meer naar rechts had gereden had het anders kunnen aflopen. De Sint Christoffel op mijn dashboard en de Gardian Angel voor op mijn ruit hebben mij voor erger beschermd. De eerste close encounter met Monique en Ruud was leuk, deze tweede kon ik missen als kiespijn. Ik heb wel weer een wijze les geleerd. Blijf alert, altijd! Ik ben overigens een boek aan het lezen van Ted Simon over zijn wereldreis die hij vanaf 1973 gedurende vier jaar maakte op een Triumph Bonneville. In een van zijn eerste hoofdstukken schreef hij iets waar ik meteen aan moest denken toen dit me overkwam:

“So at the end of the day, when you’re anxious to go quick, SLOW DOWN”