Back home

12 augustus 2018 - Venray, Nederland

Back Home. Golden Earring zong er al over in 1970. Toevallig ook het jaar waarin mijn oude trouwe V7 is gebouwd. Maar voor mij had “Back Home” na mijn reis toch wel een ietwat beladen betekenis. Ik heb een fantastische reis achter de rug, ik heb heel veel gezien en veel mensen ontmoet. Maar na 8-9 weken begon thuis ook wel te trekken. Ondanks dat ik elke dag contact had met Mariel via whatts-app of telefoon mistte ik haar echt wel. De laatste dagen van mijn reis, wetende dat het bijna ten einde liep, vond ik dan ook niet heel gemakkelijk. Ik werd een beetje heen en weer getrokken door het gevoel blij te zijn nog enkele dagen voor de boeg te hebben en het gevoel dat ik heel graag naar huis wilde. En als je dan al zo dicht in de buurt bent dan is de verleiding om snel naar huis te gaan niet heel gemakkelijk te weerstaan. Maar ik heb zeer zeker nog genoten van de laatste dagen in Nederland. In mijn laatste verhaal had ik Groningen al beschreven en ik moet zeggen dat Groningen een prachtige provincie is. Het is zo dicht bij huis en ik was er nog nooit echt geweest. Ja, jaren terug toen er op het werk gekscherend iemand vroeg of je met de bussen van het openbaar vervoer van Venray naar Groningen zou kunnen reizen. Omdat er maar één manier is om daar achter te komen hebben we dat toen met een aantal mensen gewoon gedaan. En inderdaad, je kunt van Venray naar Groningen reizen met de bussen van het openbaar vervoer. Je doet er alleen een hele dag over ;-)  Maar ik kan me van die dag weinig herinneren van het landschap van Groningen. Dat heb ik nu maar extra ingehaald. De weidsheid van het landschap is ongekend. Dat kennen we in Limburg niet echt. Op veel plaatsen kun je kilometers van je af kijken. Zeker nu de graanakkers veelal net geoogst waren. Ik vond dat heel bijzonder en ik ben op een aantal plaatsen gewoon gestopt om van die vergezichten en de rust die dat met zich mee brengt te genieten. Rijdend vanuit Groningen richting Drenthe zie je het landschap veranderen. De akkers worden kleiner en je ziet ook andere gewassen dan graan en aardappelen. En wat vooral opvalt zijn kleinere en in sommige gevallen zelfs kneuterige boerderijtjes. Laag en veel meer verscholen in de omgeving. In Drenthe was de grond lang niet zo vruchtbaar als in Groningen en dat zie aan de bouw van de boerderijen terug. Net als op de arme Limburgse zandgrond moest er hard gewerkt worden om een karig bestaan te kunnen opbouwen. Na een prachtige slingerroute door het Groningse, Drentse en Gelderse  landschap kwam ik uit op een boerencamping in Ermelo aan de rand van de Veluwe. Goeie camping met hele goeie faciliteiten. Elke plek had een strook kunstgras waar ik in mijn geval mijn tent op kon zetten. En de campingeigenaar veegde dat ook nog eens heel netjes aan. Dat heb ik nog nooit eerder gezien. Goeie service. Het bleek wel een camping te zijn voor de “grijze golf”. De ligging aan de rand van de Veluwe trekt natuurlijk veel fietsers aan, dus veel 50-60 plussers in caravans die daar komen fietsen. Het bleek ook dat de camping een Christelijke signatuur had en de toeristische informatie begon met de diensten van de negen(!) kerkgemeenten die Ermelo rijk was. Had ik kunnen weten natuurlijk want Ermelo ligt in de biblebelt. Maar, ik heb daar weinig last van gehad behoudens dat ik bij de afwasplek een gesprek aanhoorde van twee stellen die uitgebreid tegen elkaar aan het vertellen waren dat een Christelijke camping toch wel héél fijn was. Oké, euh . . .   Later op de avond zag ik op een afstandje een vrouw lopen waarvan ik dacht, hé die ken ik. Ik had niet de kans om haar aan te spreken want te ver weg en zij kwam niet voor mijn tentje langs. Maar een uurtje later kwam er een man voor mijn tent langs waarvan ik wist dat hij bij die vrouw hoorde. Ik kende zijn gezicht van motor gerelateerde evenementen zoals de Truckrun in Horst en de Veulense motortoertocht. Het bleken Annie en Sjaak uit Meerlo. En Annie komt oorspronkelijk uit Veulen, mijn geboortedorp. Annie is een telg van de Classens familie, 14 kinderen rijk. Zij is een van de oudste, dus ik  kende haar niet echt en zij mij ook niet. Wel bij een broer van haar, Albert, op de lagere school in de klas gezeten. Dus gesprekstof genoeg. Sjaak was inderdaad een fanatieke motorrijder en mijn idee hen te kennen had daar dus meet te maken. Maar nu waren ze met de caravan en aan het fietsen in de bossen en de hei van de Veluwe. Ze waren samen met een zus van Annie en haar man. Zij, Nellie en haar man kwamen later ook nog buurten. Hen had ik nog nooit gezien maar het was er niet minder hartelijk om. Wel bijzonder om twee stellen tegen te komen uit je geboortedorpje op een camping op de Veluwe na een lange reis door Europa.

De volgende dag de tent voor de laatste maal afgebroken en via het programma ‘On Route’ naar huis ingetikt. On route is een prachtig programma dat alle motorroutes die op internet te vinden zijn op de landkaart legt en dan meestal een mooie route van punt A naar punt B kiest. Van Finsterwolde naar Ermelo had ik On Route ook gebruikt en leverde me dat een fantastische route op over de kleine weggetjes. Het idee was dat dat ook zou zijn van Ermelo naar huis. Maar niets was minder waar, de route ging over saaie provinciale wegen en stuurde me uiteindelijk zelfs de grens over naar Kleve en Goch dwars door de stadskernen heen. Dat gaan we dus niet doen de laatste dag van mijn reis. Dus de navigatie uitgezet en op gevoel via de kleine weggetjes uiteindelijk naar huis gereden.

En dan komt onderweg  natuurlijk de vraag in je hoofd op of mijn reis ook gebracht heeft wat ik er van verwacht had. Hier kan ik maar één ding op zeggen en dat is JA! Voordat ik er aan begon vond ik het spannend. Gaat alles wel goed, houdt de motor het vol, ga ik me niet alleen voelen, durf ik het wel allemaal  aan in die vreemde landen, ga ik thuis niet te veel missen? Terug kijkend kan ik zeggen dat ik van begin tot einde heb genoten. Prachtig wat ik gezien en mee gemaakt heb. Veel mooie natuur en cultuur gezien. De bergen, waar dan ook, vind ik fantastisch. Rijdend met de motor is dat elke keer weer een uitdaging. De steden, met de geschiedenis die er bij hoort, zijn ook een ervaring. Rome, Napels, Dubrovnik, Mostar, Sarajevo, Krakau, elke stad herinner ik mij met warme gevoelens. Het reizen met een oude motor met een nog oudere aanhanger is ook bijzonder. Overal heb je er aanspraak mee. Iedereen wil weten hoe oud het geheel wel niet is en of dat technisch wel allemaal goed gaat. Als ze dan horen dat ik een reis door drie kwart van Europa maak dan vinden mensen dat fantastisch. Maar ook de contacten die ik overal opdeed waren fijn om te ervaren. Ik heb me nooit alleen gevoeld. Altijd waren er wel mensen waar ik contacten mee kreeg. Speciaal denk ik dan ook aan de gastvrijheid die ik in de Balkanlanden en Oost-Europa heb ervaren. De plaatsen waar ik heb verbleven in Mostar, Sarajevo (Bosnië en Herzegovina), Szilvasvarad (Hongarije) en Krakau (Polen) staan in mijn geheugen gegrift. Die steden en de mensen die ik daar heb ontmoet vergeet ik niet meer. Maar ook de belangeloze hulp die ik kreeg van de mannen uit Frankrijk en Roemenië toen ik wat problemen had met de zijstandaard van mijn motor. Ik heb ervaren dat de wereld, in mijn geval Europa, helemaal zo slecht niet is, integendeel zelfs. Dat neemt niemand me meer af en dat is een fijne gedachte om te koesteren.

Dan die oude motor? Er waren mensen die me voor gek verklaarde om met zo’n oud vehicle zo’n lange reis aan te gaan. Maar de oude techniek is bewezen en valt onderweg met een hamer en een schroevendraaier te repareren. De oude Moto Guzzi V7 special van bijna 50 jaar oud heeft zich zeer kranig gedragen. Het gaat allemaal niet zo snel en flitsend als met een moderne motor. Maar geloof me, ik heb genoten met een big smile van oor tot oor van elke meter die de oude dame me heeft voort gesleept over bergpassen, de slechte wegen in Albanië en de lange wegen die we samen hebben bereden. Alles bij elkaar heb ik 11.136 kilometer gereden voor ik haar weer op de oprit voor ons huis parkeerde. Buiten de probleempjes met de zijstandaard, een paar zekeringen die er uit knalde en een wat zwakke accu in Krakau heeft ze het fantastisch gedaan. Chapeau voor de Guzzi! Oh ja, ik moet nog even wat kwijt over de PAV aanhanger uit 1964. Op de eerste twee kilometers van mijn reis verraste die me met een ernstige slinger als ik harder reed dan 90 km/uur. Angstaanjagend was dat. Dus ik bleef heel voorzichtig van die 90 km/h verwijderd. Na twee weken herinnerde ik me dat ik een artikel op internet had gelezen van een man die ook zo’n aanhanger had opgeknapt en tegen hetzelfde probleem was aangelopen. Hij had de moeren van de kruiskoppeling strakker aangedraaid en daarmee was het probleem verholpen. Dat heb ik toen ook gedaan. Ik kon de moeren inderdaad nog een kwartslag strakker aandraaien. De slinger was daarmee helemaal verdwenen. Ik kon zelfs 100-110 km/h aanhouden zonder enig probleem. Een hele geruststelling.

Tijdens het tikken van dit verhaal heb ik Golden Earring aanstaan op Spotify. En dan komt “Back Home” weer voorbij. Ik ben blij dat ik deze reis heb kunnen maken. Ik heb veel gezien, ervaren en geleerd. Ik ben Mariel heel dankbaar dat ze mij de mogelijkheid heeft gegeven om mijn droom waar te maken. Ik heb er ontzettend van genoten, maar ik ben ook heel blij dat ik weer “Back Home” ben.

Ciao, Johan

Foto’s

11 Reacties

  1. Marijke:
    13 augustus 2018
    Geweldig om te lezen
    Een prachtige ervaring
  2. Will Deriks:
    13 augustus 2018
    Johan...die kun je mooi wegstrepen van je bucket list!!!
    Fijn dat je er weer bent.
  3. Renee Voncken:
    13 augustus 2018
    He Johan, we hebben enorm genoten van je verhalen! Wat heb jij een schrijftalent! Fiin dat je weer thuis bent. Verheugen ons erop je weer gauw te zien..
  4. Pieter Verhaegen:
    13 augustus 2018
    Ha die Johan
    Fantastisch allemaal en ik heb al eerder aangegeven je hebt schrijf talent
    Maar we drinken nog wel een biertje samen en dan komen nog meer anekdotes voorbij
    Groet Pieter
  5. Theo Van Der Sterren:
    13 augustus 2018
    Benvenuti a casa....oftewel...welkom thuis !!!
    Tussen alle zakelijke e mails waren jouw verhalen altijd een prettige afwisseling !!
    Groeten
    Theo.
  6. Astrid:
    13 augustus 2018
    Wat een mooie woorden om deze bijzondere ervaring en je amusante verslaglegging mee af te ronden. Ik heb meegenoten en hopelijk kun je de herinnering fijn door laten leven in de drukte van alle dag!
  7. Annie:
    13 augustus 2018
    Beste Johan, bedankt voor de levendige verhalen. Een nieuwe Geert Mak in Europa. Aan diversiteit geen gebrek en altijd haal jij er het menselijke uit.
    Groet Annie
  8. Jo Wijtzes:
    13 augustus 2018
    Beste Johan, ik heb eveneens genoten van je reisverhaal en de daarbij behorende foto's.
    zoals ik al eerder zei , er is aan jou een een schrijver van reisverhalen verloren gegaan.
    Zou je dit reisverslag niet in de Guzzi koerier kunnen plaatsen naar mijn mening hoef je er niet voor aan te passen.
    met vriendelijke groet
    Jo Wijtzes
  9. Ruud:
    13 augustus 2018
    Johan wat een geweldige ervaring heb je gehad. Ik vond het kei leuk deelgenoot van je reis te zijn. Deelgenoot vooral door je verhalen maar ook door onze korte ontmoeting in Italië (de rib uit mijn lijf nam ik graag voor lief ;-)). Ik had Mariel al laten weten dat ik mijn petje voor haar afnam omdat ze jou deze geweldige ervaring gunde. En dat doe ik bij deze nogmaals. Fijn dat je weer in heelhuids in Venray bent.
  10. Yvonne:
    14 augustus 2018
    Home sweet home Johan!! Maar met onuitwisbare geweldige herinneringen!! Wij hebben genoten van jouw boeiend geschreven reisverslagen. Deze zullen voor ojou de herinnering ook levend houden, want wat je schrijft, blijft. Geniet samen met Mariel.

    Groetjes Yvonne
  11. Fred wisman:
    6 november 2018
    Heb nu pas je heerlijke verhaal gelezen. Rijd zelf ook al tijden in m'n eentje rond. Gek eigenlijk alleen ben je nooit alleen! En met een Guzzi altijd aanspraak.