Grenzen?

Ja, soms zijn er grenzen en soms ook niet. Als ik kijk naar de mensen die ik ondertussen heb ontmoet dan is dat een bonte verzameling van nationaliteiten. En heel vaak gaat het contact gewoon zonder grenzen. Iedereen is onderweg, met vakantie met zijn eigen plannen maar dat maakt ook dat je een gezamenlijk iets hebt. Op de laatste camping in Montenegro kwam ik in contact met een vijftal studenten die allen studeerde in Kiev Oekraïne. Aardige gasten. Toen ik daarna het vorige stukje wilde uploaden ben ik aan tafel gaan zitten bij twee Tsjechische koppels die daar hun maaltje op een vuurtje aan het klaarmaken waren. Zij waren heel belangstellend naar wat ik voor een reis aan het maken was. Zij hadden gekscherend al tegen elkaar gezegd dat ze het prachtig zouden vinden als ze nog konden reizen als ze net zo oud waren als ik. Maar van het een kwam het ander en al snel zat ik samen met hen mee te eten en te drinken. Heel gezellig. Ik heb van hen een adres gekregen om te overnachten als ik in Tsjechië kom. De eigenaar van het hotelletje had een verzameling van 20 oude motoren die ik zeker moest zien. En als ik zou komen dan wilde ze mij natuurlijk weer zien. Leuk. Overigens waren er ook twee andere Tsjechische motorrijders. Met hen heb ik gepraat over moiie routes in de buurt. Het was er ’s avonds op de camping al snel wat fris maar daar hadden zij een oplossing voor. Maar liefst vier soorten drank hadden ze op de tafel staan. Bier, wijn, een of anders sterke schnaps en nog een fles Tsjechische rum. Maar die moest ik maar niet proberen want daar had je ’s morgens geheid hoofdpijn van. Die rum was gestookt van aardappelen, blijkbaar een typisch Tsjechische goedkope manier van alcohol stoken. Ik heb die rum maar wijselijk afgeslagen.

De dag erna ben ik doorgereden naar Kroatië. Heb een camping gevonden in Kupari ten zuiden van Dubrovnik. Die stad had ik hoog op mijn verlanglijstje staan om te zien. En dat heeft me inderdaad niet teleur gesteld. Wat een pareltje. De oude stad heeft nog een complete muur er omheen. Ik heb in het begin getwijfeld of ik die zou gaan lopen. Was nogal prijzig om er op te mogen. Uiteindelijk toch maar gedaan op het einde van de middag. Dat bleek ook een goede keuze. Het was een hete dag en toen ik over de oude stadsmuren liep stak er een fris windje op. Heerlijk. En wat een heerlijke stad om rond te lopen. Het straalt grandeur en geschiedenis uit. Dat had wel een prijskaartje, want de prijzen waren overal astronomisch. Nou ja, je leeft maar een keer. Overigens werd er hier en daar nog melding gemaakt van de aanval in 1991 door het Servische en Montenegrijnse leger op de stad. Er was een kaart waar precies op was aangetekend waar er (mortier)granaten waren neergekomen. Dat is dan de keerzijde. Ik was overigens met de bus naar Dubrovnik gegaan. Parkeren zou er moeilijk zijn en immens duur. De bus koste me 18 Kuna, omgerekend ongeveer €2,50. En ik hoefde niet met die zware motorkleren gaan te zeulen. Toen ik terug kwam op de camping stond er een andere motorrijder naast mijn tentje. De man kwam meteen naar me toe en vertelde me dat hij me eerder had gezien. Waar wist hij niet meer precies. Kon Albanië zijn of Servië. Na wat op en neer gepraat bleek het Montenegro te zijn geweest op de weg tussen Cetinje en Kotor. Hij had daar ergens langs de weg gestaan en mij langs zien komen. De man, Kalle heette hij, was ook alleen onderweg met zijn Honda 500. Hij woont in Berlijn en was vier weken aan het rondtrekken op de Balkan. ’s Avonds hebben we samen de wedstrijd Rusland – Kroatië gekeken op een geïmproviseerd terras waar alleen de locals zaten. Het bier was er goed en goedkoop. Dat tikte dus aardig weg. Vanochtend ben ik op weg gegaan richting Mostar in Bosnië. En dan blijkt dat de route wel drie keer de Kroatische – Bosnische grens overschrijdt. En dat is een hoop gedoe, zeker op de motor. Alleen al de wachtrijen, in de hete zon met je dikke motorkleren aan. Kom je bij de douanepost dan moeten de handschoenen uit, de helm af, de papieren gepakt. Al met al geen pretje als je dat drie keer op een morgen moet doen. Bij de laatste post had ik het dan ook wel een beetje gehad. Net toen ik bijna vooraan stond werd mijn motor ineens naar voren geduwd. Bleek er een fransoos achter me te staan in een grote Mercedes SUV die mijn aanhanger over het hoofd had gezien. Het wieltje van de aanhanger zat al helemaal onder zijn auto en met zijn bumper had hij mij naar voren geduwd. Ik meteen aan het godvere, “what do you think you are doing you stupid . . .” Afijn nadat hij zijn auto langzaam had terug gezet bleek de schade mee te vallen. Een kras achter op de aanhanger. Viel dus mee. Voor de zekerheid wel zijn naam, telefoonnummer en kenteken opgeschreven. Maar de aanhanger moet toch al opnieuw gespoten worden vanwege de schade die ik eerder had. Ik had dus geen zin in al het gedoe met verzekering en zo, dus heb het maar zo gelaten. Wij zijn het in Europa niet meer gewend om aan de grenzen opgehouden te worden. In de Balkan is dat toch anders. Aan elke grenspost moet je je twee keer laten zien. Eenmaal bij de douane van het land waar je uit gaat en eenmaal bij de douane van het land waar je binnen komt. Vandaag in totaal dus zes keer. Ik had er echt wel mee gehad. Maar ja, ik weet ook dat het erbij hoort. Ik heb het maar te  accepteren. Met Servië, Roemenië, Hongarije, Slowakije, Polen en Duitsland voor de boeg heb ik er nog een aantal te slechten. Ik bereid me er maar op voor. Hoewel? Schijt aan de grens! Vrij naar een cultureel evenement op de grens tussen Brabant en Limburg.

Grenzeloze groet,
Johan