Ich bin ein Berliner.

Dat waren de legendarische woorden die de Amerikaanse president Kennedy in 1963 uitsprak bij een bezoek aan Berlijn. Hiermee wilde hij de inwoners van Berlijn een hart onder de riem steken nadat de stad enkele jaren daarvoor bruut was gescheiden door een muur. De littekens van die scheiding zie je nog door de hele stad heen. Maar je moet er vooral op gewezen worden door tourgidsen. Of, zoals ik in mijn geval, door de audiogids van de Hop on Hop off bus die ik genomen had. Berlijn is een hele grote stad. Er wonen 3,4 miljoen mensen verspreid over een hele grote oppervlakte. Als je alle dingen wil bezichtigen die er zijn dan is lopen geen optie. Dus maar hoppen, on en off dus. Handige manier om ergens te komen. Het begon bij Checkpoint Charlie. Voor de toeristen staan er een paar mooie jongens met een Amerikaanse vlag en voor 3 euro mocht je met hen op de foto. Nou hoefde ik er echt niet tussen te gaan staan dus die drie euro heb ik mij bespaard. Heel indrukwekkend vond ik de Dom van Berlijn. In de oorlog uiteraard zeer zwaar beschadigd. In de jaren 70-80 is de kerk weer opnieuw opgebouwd. De afmeting ervan is enorm en als bezoeker kun je de hele kerk bezichtigen. Dus inclusief de loges op de eerste ring, het looppad rondom de koepel en de crypte. Dat kan lang niet overal. Wel 7 euro entree betalen. Dat valt dan toch te overzien vind ik. Daarna door naar het park tussen de Reichkanselarij en de Brandenburger Tor. Daar trof ik een monument voor de omgebrachte Roma en Sinti Zigeuners tijdens WOII. Het zouden er naar schatting 500.000 moeten zijn. Mannen, vrouwen en kinderen. Het waren vooral de zigeuners die slachtoffer werden van de misdadige praktijken van ‘dokter’ Mengele. Vreselijk.

Ik had ondertussen wel gezien dat er heel veel politie op de been was en dat er delen van het centrum waren afgesloten voro het verkeer. Ik had echter geen idee waarom. Dus gewoon mijn tocht door de stad vervolgd. Hop on en hop off. Ik kwam daarbij ook langs Bahnhof Zoo. Heel bekend van de film Christiane F. wir kinder vom Bahnhof Zoo. Ik heb de film onlangs nog gezien. Gelukkig is ook de verslavingszorg in Duitsland sinds die tijd verbeterd. De buschauffeur vertelde overigens wel dat er nog een bepaald gedeelte in de stad was waar de drogenhaftigen zich vooral ’s avonds ophielden. Hij raadde af er ’s avonds door heen te lopen. Ach ik ben wel wat gewend . . .  Inmiddels had ik wel meegekregen dat er een grote festiviteit in de stad was. Christopher Street Day. Geen idee wat dat was dus even googlen. Hé, de Duitse versie van Gay Pride. Ik zag vanuit de bus op afstand al grote mensen massa’s in gekleurde outfits voorbij komen. Daar wilde wel bij zijn want een feestje wil ik niet missen. Maar die verdomde bus zat helemaal vast in het verkeer en voordat ik er uit kon waren we een half uur verder. Meteen richting Brandenburger Tor gelopen en ik trof daar een giga mensenmassa. Veel muziek, kleurige uitgedoste mensen, mannen in te kleine broekjes of soms helemaal geen. Ik heb me er maar in ondergedompeld en genoten van het spektakel met een biertje in de ene hand en mijn camera in de andere. Ik begreep dat er één miljoen op af zouden komen. Nu kan ik me van een dergelijk aantal geen voorstelling maken, maar druk en gezellig was het zeker. Ondanks de drukte geen enkele toestand gezien. De sfeer was heel gemoedelijk en ik werd een aantal keren aangesproken met “schatz”. Euh, leuk maar danke schön. Gelukkig waren er op een groot aantal punten sproeiers geplaatst zodat ieder een beetje kon afkoelen, letterlijk en figuurlijk. Met een temperatuur van 32 graden was dat helemaal niet verkeerd. In het begin van de avond pakte zich donkere wolken samen boven de stad. Een half uur later knetterde zich een fikse onweersbui over de mensenmassa uit. Ik zat toen net in de metro terug naar de camping. Eenmaal terug op de camping was het droog. Geluk gehad.

Vandaag ben ik de stad weer ingegaan. Nu met de motor. Ik heb al een aantal dagen een accu die wat onwillig is. In Krakau wilde de motor net niet meer starten toen ik naar de zoutmijnen wilde. Startkabels van de buurman verhielpen het probleem. Maar ik wilde de motor niet te lang laten staan nu. Dus vanochtend gekeken of ik de trouwe Guzzi aan de praat kreeg. Gelukkig geen probleem en op naar de stad. Geparkeerd bij de Reichskanselarij. Da’s toch wel luxe want een auto kun je daar echt niet kwijt. En meteen staan er dan weer mensen om me heen die complimenten maken over de motor met aanhanger. Iedereen vindt het bijzonder om te zien. Als ik van iedereen een tientje had gekregen die iets zei over mijn motor had ik mijn vakantie betaald gehad. Het leuke is natuurlijk dat je zo ook heel snel aanspraak hebt.

Vandaag heb ik de laatste resten van de Berlijnse muur bekeken en de geschiedenis er van. Trieste periode uit de Duitse historie. Er werden zelfs gezinnen gescheiden door de muur. Ik vind dat onvoorstelbaar maar het is gewoon gebeurd. Maar erger is dat er in de loop van de jaren meer dan 130 mensen zijn gestorven door ongelukken of geweervuur bij hun vluchtpoging naar het westen. Wrang is dat er hierbij in het begin van 1989 nog slachtoffers zijn gevallen. Eind 1989 is het communisme ineen gestort en de muur geslecht. Heb ook nog een museum bezocht met vele foto’s van de muur. Indrukwekkend was een 360 graden panorama van een stadsdeel waar de muur doorheen liep.

Kan ik na president Kennedy nu ook zeggen dat “ich ein Berliner bin”? Natuurlijk niet. Maar ik heb wel twee hele belangrijke dingen van de stad mee gemaakt. De verdraagzaamheid van en voor mensen uit een seksuele minderheid. De kleur die dat aan een samenleving geeft en het respect van mensen naar elkaar toe ondanks hun anders zijn. Daarnaast de donkere periode van de scheiding, die mauer en de alles overheersende beklemming die dat met zich mee moet hebben gebracht.

Morgen door naar het noorden. Ik moet nog kijken of het de Oostzeekust of de Noordzeekust wordt. Jullie gaan het vanzelf mee krijgen.

Ciao, Johan