Langzamerhand de Balkan in

In Vergina in het Noorden van Griekenland had ik een pension. Alleraardigst en met supervriendelijk personeel. Hadden anders ook niets anders te doen want volgens mij was ik de enige gast. Rond een uur of acht werd er op de deur geklopt. Stonden zoon en dochter van de eigenaars voor de deur met een extra deken. Tegen de kou, want de temperaturen die er nu heerste waren ze niet gewend in de zomer. De dochter werd voorgesteld als Helena en zij zou morgenvroeg voor het ontbijt zorgen. En dat deed ze met verve. Ze stouwde de hele tafel vol met van allerlei lekkere dingen. Of ik dat maar even op wilde eten. Natuurlijk, als Helena dat vraagt kan ik niet weigeren natuurlijk. Daarna ben ik naar de Koningsgraven gelopen. Dit zijn de graven van Philippus II, de vader van Alexander de Grote, en zijn naasten. Deze zijn pas in 1977 ontdekt en herbergen een schat aan waardevolle en zeer goed intact gebleven kunstschatten. Van kostbare wapens, belegd met goud en ivoor tot grote aantallen zilveren gebruiksvoorwerpen. Zeer uniek en allemaal tentoongesteld in een museum rondom de graven. Daarna door naar het paleis waar Philippus II gewoond zou hebben. Daar was echter nog weinig te bekijken want nog volop onder constructie. Er werd gewerkt om het geheel toegankelijk te maken voor het publiek. Ik kon alleen van een afstand vanaf een houten schavot kijken. De weg ernaar toe was trouwens een uitdaging. Het paleis lag op een heuvel en een gedeelte van de weg omhoog was van een zeer vette klei. Door de regen was die lekker plakkerig. Bij elke stap bleeg er weer een flinke klont onder mijn schoenen hangen. Toen ik eenmaal boven was, was ik zeker  vijf centimeter groter, ha, ha. Zowel in het museum als bij het paleis mochten geen foto’s gemaakt worden. Dat werd streng gecontroleerd door vervaarlijk uitziende suppoosten. Volgens mij waren ze er op geselecteerd. Allemaal dames met een fikse snorgroei en een gewicht van zeker 100 kg. Als er eens iemand een foto maakte dan bulderden zij zo hard dat het slachtoffer dat wel een tweede keer uit zijn hoofd liet. Ik heb er heel stiekem eentje gemaakt van een van de toegangspoorten van een graf. Gelukkig zag “het” ’t niet.

In de middag ben ik doorgereden naar Edessa, iets noordelijker dan Vergina. Daar de waterval bekeken en alles wat er omheen is gebouwd. Aardig, maar na de koningsgraven iets een tegenvaller. Dus verder en wel richting Florina, net onder de Macedonische grens. In het noorden van Griekenland tref je nauwelijks campings, dus weer overnacht in een hotel. Voordeel is dan dat ik niet zelf koken. Dus gegeten in een alleraardigste Griekse taverne. Veel verse groenten met kip en een karafje wijn. Life’s good. Overnachten in een hotel is dan wel luxe maar het is dan wel wat eenzamer. Je maakt er niet zo snel contacten als op een camping. Ach ja, elk voordeel heeft zijn nadeel.

Vanochtend door naar Macedonië. Het meer van Ohrid was het doel en ik had een route gekozen door de bergen, dwars door het Nationaal Park Galichica. Overigens was de douane bij de grensovergang allervriendelijkst. Men controleerde paspoort, de groene kaart en het kentekenbewijs van de motor. Nadat ik de complimenten kreeg over mijn motor mocht ik door.  Maar niet voordat ik nog wat tips kreeg over wat ik zeker moest bezoeken n Macedonië. Men is zeer trots op hun land.

De weg door het Nationaal Park Galichican was een topper. Redelijk asfalt en geen kip te bekennen. De weg slingerde door een zeer dicht bebost gebied en ging maar omhoog en omhoog. Er leek maar geen einde aan te komen. Dat was ook te merken aan de temperatuur. Die liep aardig terug en was op een bepaald moment dan ook niet meer dan een graad of 10. Toen ik net de afdaling inzette naar de kust van het Meer van Ohrid bleken er enkele paragliders gebruik te maken van de hoogte en van de wind die er stond. Het geheel werd geleid door een Bulgaar die er vlieglessen gaf. De beste man was zeer onder de indruk van mijn Moto Guzzi. In het Bulgaars zou Guzzi zoiets betekenen als knorren . . . Hij kon er wel om lachen. Ik geloof trouwens dat hij wel 30 foto’s van de Guzzi gemaakt heeft, zo bijzonder vond hij het. Hij zou ze allemaal op zijn facebookpagina gaan zetten. Het adres heeft hij me gegeven maar ik heb nog niet gekeken. Het was er stervenskoud en sommige van die lui liepen daar in korte  broek. Respect, ik was blij met mijn dikke motorkleren. Daarna begon de lange afdaling naar de kust. Heerlijk sturen en allengs werd het ook warmer. Uiteindelijk terechtgekomen op een piepkleine camping in Kalishta direct aan het meer. Ik werd er verwelkomd met een espresso en een schnaps, van het huis uiteraard. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Leuk.

Morgen door naar Albanië, dwars door het land naar de kust. Ik ben benieuwd. Ik werd door de campingeigenaar alvast gewaarschuwd voor de rijstijl van de Albanezen. Maar als je zelf rustig rijdt zou het geen probleem moeten zijn. We gaan het zien.