Toevallige ontmoeting

Toch wel relaxed als je drie dagen op dezelfde camping staat. Het opbouwen en afbreken kost tijd en die hoef je dan net te spenderen. Dus uitgebreid ontbijten en ’s avonds wat langer opblijven. Je ritme is trouwens heel snel aangepast aan het reizen. Normaal ben ik een avondmens en heb ik moeite met naar bed gaan. Hier is het juist het tegenovergestelde. Ik lig er op tijd in en ’s ochtends ben ik ook weer vroeg op. Had ik nooit van mezelf gedacht.

Toscane is me tot nu toe heel goed bevallen. Een mooie streek waar vooral in de steden de enorme rijkdom vanaf straalt. De natuur doet de rest, zeker in de heuvels. Ik zou hier wel kunnen wonen. Oet ik wel eerst de staatsloterij winnen . . .

Gisteren ben ik naar Lucca geweest. De hoofdstad van de regio heb ik begrepen. Ook overweldigend wat je daar aan prachtige bouwwerken tegenkomt. Overigens is Lucca een van de weinige steden die nog in het bezit is van een volledige stadsmuur om het oude centrum heen. Die muur leent zich perfect om een wandeling te maken om vanaf de hoogte zicht te hebben op de stad zelf. Heel bijzonder. Al lopend op die muur kwam ik Elody en Glenn tegen. Ik had hen eerder ontmoet op de camping in Levanto waar zij in een tentje naast mij stonden. Toen ik daar vertrok bleven zij nog een dag staan om daarna door te trekken naar een agroturismo camping aan de Toscaanse kust. Dat je dan elkaar weer tegenkomt in een grote stad is dan toch wel toevallig. Of bestaat toeval niet? Wie het weet mag het zeggen.

Na het bezoek aan Lucca ook nog doorgereden naar Pisa. Was maar een half uurtje verder. Ik had van Ruud begrepen dat de stad zelf niet zo heel veel te bieden had. Maar die scheve toren wilde ik toch wel met eigen ogen zien. Het bleek overigens niet mee te vallen om een parkeerplaats voor de motor te vinden in de buurt van de toren. Dus toch wel een aantal rondjes er om heen gereden voordat ik er eentje had. Die was dan ook binnen 100 meter van de toren zelf. Het was er druk en iedereen maakte dezelfde geijkte foto met de handen zo gepositioneerd alsof ze de toren wilde tegenhouden. Als je liep, liep je steeds tussen de fotografen en hun ‘modellen’ in. In het begin wachtte ik dan steeds tot ze hun foto gemaakt hadden. Daar was echter geen beginnen aan want dan kwam je helemaal niet vooruit. Daarna dus maar steeds doorgelopen. Overigens vind ik de toren een klassiek voorbeeld van het Italiaanse oog voor schoonheid en vorm maar ook van het net niet helemaal doordachte technische concept. Een vergelijk met qua design prachtige Italiaanse motoren en hun soms belabberde elektronica gaat hier misschien een beetje mank maar ik kan me er toch niet aan onttrekken. Als ze bij de bouw van de toren iets beter hadden nagedacht over de ondergrond  was die toren misschien helemaal niet scheef gezakt. Maar ja, dan was die ook zeker niet zo beroemd geweest. Elk nadeel heeft zijn voordeel vrij geciteerd naar een voetballende Amsterdammer.

Het weer wil overigens nog niet helemaal. Gisteren in Pisa goot het er even uit. Met een parapluutje geen probleem. Tijdens het rijden heb ik het droog gehouden, wel de regenlaag in de motorkleding gedaan want het oogde niet helemaal betrouwbaar. Ook afgelopen nacht heeft het fiks geregend. Tentje houdt het nog steeds goed. Ik was alleen vergeten één van de motorkoffers te sluiten. Die stond dus vanochtend blank. Ach ja, geen man overboord De zon schijnt inmiddels weer.

Morgenmiddag tref ik Monique en Ruud, waarschijnlijk ik Altopascio. Leuk.