Italië, prachtig land maar soms zouden de Italianen carbid moeten lusten

Na mijn enerverende dag in Napels ben ik nog een dag op dezelfde camping in Pompeii gebleven. En ja, als je er toch in de buurt bent dan moet je natuurlijk ook antiek Pompeii bezoeken. Zoals jullie misschien weten is Pompeï in 79 na Christus bedolven onder een hele dikke laag as na een uitbarsting van de Vesuvius. Pas eeuwen later, in 1755, is de stad weer gevonden en deel na deel opgegraven. Wat er nu blootligt is een immens complex van straten en gebouwen die nog deels in de staat zijn van bijna 2000 jaar geleden. Dat geeft een heel rare sfeer. Je waant je echt bijna 2000 jaar terug en loopt over dezelfde geplaveide straten waar toentertijd de Romeinen ook overheen liepen.  Ik heb er kilometers gelopen en me steeds weer verbaasd over de complexe samenleving die er toen al bestond. Heel sinister vond ik de versteende lijken die in de stad zijn gevonden en op een aantal plekken worden tentoongesteld.

Op elke camping kom je trouwens weer heel gemakkelijk in contact met andere mensen. Op de camping in Pompeii trof ik Theresia en Hans. Een gepensioneerd stel daat twee maanden aan het rondtrekken was met hun camper. Overigens een zeer bereisd stel want hadden de hele wereld al overgetrokken met de backpack of met de fiets. De laatste jaren iets luxueuzer met de camper. Beiden hadden overigens ook in de psychiatrie gewerkt als verpleegkundige maar dit vak al weer snel verlaten. Zij gaven mij overigens de tip om de Amalfikustweg te rijden. Zou schitterend moeten zijn. Na vertrek uit Pompeii richting Brindisi lag die weg ook zo ongeveer op mijn route. Ik heb die dus ook gereden. En inderdaad, niets is minder waar, het was een weg met schitterende vergezichten op de kust van Amalfi. Prachtig om te zien. Nadeel voor een motorrijder was echter dat het er ontzettend druk was. Op momenten was het filerijden en zeker in de dorpjes waar de straten veel smaller waren zorgde dat voor fikse opstoppingen. Dat was minder maar de momenten dat het wel opschoot en je prachtig uitzicht had vergoedde veel.

De verdere rit richting Brindisi heb ik over de snelweg gereden. Het ging dwars door Italië van de westkust naar de oostkust. Dit gebied is vooral boerenland en op dit moment was men druk bezig om de graanoogst binnen te halen. Dan zie je een combine over een immense graanakker rijden en denk je dat die wel vijf dagen nodig heeft om dat allemaal te oogsten. Uiteindelijk zo’n 45 kilometer voor Brindisi een camping gevonden in Torre Pozzella. Ik werd er naar een enorm veld gestuurd waar ik mijn tentje kon opslaan. Ik was de enige. Later bleek ook waarom. Ik stond op een parkeer plaats voor kustgangers en niet op de plek die ze eigenlijk voor mij bedoeld hadden. Ha, ha, ik kreeg dat in de gaten toen ik mijn tent eenmaal had staan. Ben toen ook maar gewoon blijven staan. Vond het ook wel lekker rustig, vooral ook omdat ik de overtocht naar Griekenland die avond wilde gaan boeken. De campingeigenaar vond het ook wel vermakelijk en vond dat ik ook niet voor deze staanplaats hoefde te betalen. Nou, dat was dan weer een fikse financiële meevaller van pakweg €10,- Overtocht geboekt en de dag daarna richting Brindisi waar ik zou inschepen richting Griekenland. Toch altijd spannend of dat helemaal goed gaat. Er waren wat boekingstrubbelingen omdat ik een tikfoutje had gemaakt in mijn emailadres maar dankzij Tosca van het boekingsbureau kwam dat helemaal goed. Bij de overtocht heb ik kennis gemaakt met drie Austarliërs die een vier maanden lange trip op de motor door Europa maken. Hele aardige gasten, goed volk uit downunder.  De overtocht zelf is wat saai, veel hangen op zo’n grote boot. Vooral ook omdat we nog een tussenstop maakte op Corfu. Bij die tussenstop even naar beneden om te kijken of mijn motor noog goed stond. Bleek dat het personeel van de boot net weer bezig was om mijn motor vast te sjorren. Huh waarom, die stond toch vast? No Signore, niks aan de hand, wij moesten jouw motor even verplaatsen om andere motoren er uit te laten. Alles was goed, ik hoefde me nergens zorgen over te maken. Was ook niks met de motor gebeurd. Het gaf me geen goed gevoel maar ik kon zo snel niks aan de motor zien. Toch bleef het knagen want de uitspraken dat er niks aan de hand was kwamen mij wat te overdreven ver. Later toen ik boven was besefte ik me pas dat ik schade had gezien aan de rechterkant van de aanhanger. Vreemd dat dat op dat moment pas tot me doordrong. Ik heb het personeel hierop aangesproken en de afspraak gemaakt dat we bij vertrek een en ander verder zouden afhandelen. Bij vertrek de verantwoordelijk chief erbij gehaald en die gaf meteen aan dat de schade door de maatschappij vergoed zouden worden. Zij wisten dus wel degelijk dat ze schade hadden veroorzaakt. Italianen, tja wat moet ik ervan zeggen . . .  Ik kreeg een emailadres waar ik me moest melden. De chief zou het incident zelf ook meldden bij de customerservice. Achteraf bleek overigens het emailadres niet te kloppen. Grrr, Italianen . . . Via de website het juiste emailadres achterhaald en melding gedaan vergezeld van foto’s. En nu afwachten hoe het verder geregeld wordt.

Inmiddels sta ik op een camping in Igoumenitsa. Zier er zeer goed en goed onderhouden uit. Alleen jammer dat het vanochtend regende. Ach ja, geeft in ieder geval tijd om dit stukje te tikken. Morgen wil ik verder om het noorden van Griekenland te gaan zien. Ik kreeg hier al allerlei tips van de buren die hier al drie weken hadden rondgezworven.

Ciao, Johan