De man met de hamer.

Hallo allemaal,
Het doet me goed dat jullie zo veel reageren. Ben ook blij met jullie positieve reacties. Fijn om te lezen. Voor mij een reden om te blijven schrijven. Dank jullie wel!

Waar was ik gebleven? Oh ja, de Transfagarasan, de mooiste weg van Europa aldus Topgear. Ik reed hem op zondag en moest nog een heel stuk voordat ik er was. En blijkbaar was ik niet de enige die bedacht had om de Transfagarasan te rijden. Heel veel Roemenen dachten hetzelfde blijkbaar want het was enorm druk op de weg. Alles bij elkaar schoot het dus niet echt op en ik moest moeite doen om mijn concentratie op peil te houden. Op een motor is dat van levensbelang maar met wat extra stops tussendoor en veel water drinken ging het toch wel. Onderweg viel me trouwens op dat veel Roemenen wild kamperen. Die zoeken een leuk plekje aan een rivier of bij een uitzichtpunt en zetten dan hun tentje of caravannetje neer. Dan wordt er meteen hout gesprokkeld of gehakt en maakt men een vuur. Vaak niet het minste vuur want het wordt gebruikt om uitgebreid met hele families eten klaar te maken. Wat me opviel, en dat was niet de eerste keer, dat Roemenen hun rommel daarbij niet opruimen maar gewoon ergens neerkwakken. Ik had al op verschillende stopplaatsen gezien wat een enorme rotzooi het was. Jammer en zo gemakkelijk te voorkomen. De Transfagarasan zelf was weer een beauty. Dit keer was ik iets beter voorbereid dan op de Transalpina. Ik had een extra laag in mijn motorjas gedaan en ik heb het dus niet koud gehad. Je gaat immers tot een hoogte boven de 2000 meter. Ook boven op de route was het druk en op het hoogste punt bij een tunnel stond zelfs een fikse file aan de noordkant. Gelukkig kwam ik van de zuidkant en had ik er niet zo’n last van. Het was wel zo dat het op alle uitkijkpunten dringen was om een parkeerplekje te vinden. Ik moest mijn motor dus verschillende keren op fikse steile hellingen parkeren en ik merkte dat de zijstandaard daar wat moeite mee had. Ik merkte ook dat de standaard meer naar voren doorboog dan wat ik gewend was. Oh jee . . .  Na het rijden van de Transfagarasan ben ik doorgereden naar Sighisoara.  Die stad wilde ik ook graag zien en via google maps vond ik er een camping boven op een heuvel aan de rand van de stad. Het centrum zou ik met een half uurtje lopen kunnen bereiken. Dat was gepland voor de morgen er op. Leuk! Althans dat dacht ik. Het was nog een flink stuk rijden naar Sighisoara en het was dus al aan de late kant toen ik daar aan kwam. De camping lag inderdaad op een steile heuvel. Dat was nog te overzien want dat kan de Guzzi best aan. Maar op de camping zelf was het ook nog wat steil. En aangezien het had geregend was het gras er spekglad. Ik parkeerde de Guzzi op een redelijk vlak stuk, althans zo leek het. Afgestapt en gezocht naar iemand die mij zou kunnen helpen. Dat viel nog niet mee tot uiteindelijk een Tsjechische gast naar boven riep en er twee vrouwen in de deuropening verschenen. Ze zagen er uit of ze net uit bed kwamen en hadden meer belangstelling voor hun telefoons dan voor mij. Geïnformeerd naar de mogelijkheid van een kamer. Er werd nog meer regen verwacht, daarom. De telefoon werd weer geraadpleegd en ja er was een kamer vrij. Wat dat kost? Weer de telefoon erbij en er werd een bedrag van 90 Lei genoemd. Omgerekend €20,- Eerst maar eens de kamer zien want ik vertrouwde het niet helemaal. En terecht, wat een vervuild nest. Daar wilde ik echt niet slapen. En dat voor die prijs, schandalig. Blijkbaar hadden ze vooraf met hun telefoon berekend dat een West-Europeaan best wel €20,- kon betalen voor een kamer. Dus gevraagd wat een overnachting op de camping kost. Nou, die was 10 Lei, iets meer dan €2,- Daarmee akkoord gegaan want een andere camping zoeken had ik geen zin meer in. Ik had beter moeten weten . . . Het begon er al mee dat ik de Guzzi niet meer vooruit kon krijgen de heuvel op want geen grip op het natte gras. Moest haar dus heel voorzichtig terug uit laten rollen waarbij ik de zijstandaard moest gebruiken om op te rusten als ik de aanhanger recht achter de motor wilde zette. Dat was echt te veel voor de zijstandaard en die scheurde op een bepaald onderdeeltje uit elkaar. Verdomme, dat is niet goed. Met veel moeite de motor op een plek gekregen waar ik mijn tentje wilde opbouwen. Maar eerst eens gekeken wat er precies met de zijstandaard aan de hand was en of ik dat zelf kon repareren. Ik had vrij snel gezien dat dat niet lukte, er was een lasnaad losgekomen. Inmiddels was er een jong Roemeens gezin gearriveerd op de camping en hij heeft me geholpen om de Guzzi op de hoofdstandaard te zetten. Alleen is dat niet te tillen met bepakking en aanhanger. Overigens zakte de hoofdstandaard meteen weg in de drassige grond daar. Met wat zoeken een plaat gevonden die ik onder de hoofdstandaard kon zetten. De Roemeen, Christian heette hij, bood ook aan om in de stad eens navraag te doen naar iemand met een werkplaats met een lasapparaat. Omdat hij de taal sprak was dat natuurlijk wel zo handig. Later op die avond kwam hij terug en had inderdaad een bedrijf gevonden die me wilde helpen. Was slechts 500 meter van de camping af, de heuvel naar beneden. Fijn, dat was dus voor morgenvroeg, het was immers zondagavond. Inmiddels had ik mijn tent opgezet en de camping bekeken. En daar schoten me de tranen van in de ogen. Wat een rotzooi. Langs mijn tent lag een wrak van een vouwwagen en aan de kleur te zien lag die er al heel lang. Er was een hutje ingericht als “keuken”. Er stond een koelkast die te vies was om aan te pakken en het overigens ook niet deed. Het was er vergeven van de slakken en de douche/wc waren erbarmelijk. Oh ja, toen ik gekookt had moest ik mijn afval ergens kwijt. Nergens een afvalbak of iets dergelijks te bekennen. Dus maar aan een van die twee vrouwen gevraagd waar dat spul heen moest. Zij wist het ook niet meteen maar nam het wel van me aan. Ik had ook nog wat etensresten. Dat wist ze al helemaal niet. Tot ze op het lumineuze idee kwam om het maar aan de hond te voeren. Tja . . . Nou kun je je daar met een beetje aanpassingsvermogen nog wel overheen zetten maar het ergste waren de zwerfhonden. Heel Roemenië is er van vergeven maar in Sighisoara was het extreem. Op de camping zelf liepen er al drie of vier rond. En dat begint ’s nachts allemaal te blaffen. Dat begint als het donker wordt en houdt niet op voor een uur of vier. Vreselijk. Ik heb geen oog dicht gedaan. Met die vieze vuile camping erbij had ik ’s morgens zo iets van: weg uit dit vieze land en gauw naar Hongarije. Was er dan niks leuks aan Roemenië. Oh ja zeker wel. Zij hebben een fantastische berglandschap en de kinderen staan zeer open voor je. Ze zwaaien langs de kant van de weg en lachen altijd als je terug zwaait. Verder hebben ze een ouderwetse manier van leven die ik wel kan waarderen. De paarden met platte wagen er achter, de klederdrachten die je op veel plaatsen nog ziet en de kleurige huisjes zijn leuk. En ik moet natuurlijk niet vergeten dat het bedrijf waar ik ’s ochtends kwam om de zijstandaard te laten lassen puik werk heeft verricht. En ze wilde er nog niks voor hebben ook. Ik moet er wel bij zeggen dat de man die het werk uitvoerde een Hongaar was. Maar de rotzooi die de Roemenen van hun land maken en de ongeïnteresseerde houding op de laatste vieze vuile camping was mij te veel. Ik moest er weg. Na de Hongaarse lasser uitgebreid te hebben bedankt heb ik de Garmin de kortste weg naar Hongarije laten zoeken en ben ik vertrokken. Ik zou wel vriendjes kunnen worden met dit land maar niet met de mentaliteit er van.

Voor mij was deze ervaring er eentje waarvan ik verwacht had dat ik die ergens tijdens mijn reis wel zou tegen komen. Dat het hier en nu gebeurde had te maken met een samenloop van omstandigheden. De regen, de kapotte zijstandaard, de vuile camping en de ongeïnteresseerde houding van de Roemenen die overal hun rotzooi achterlaten. Ik hoef er niet meer terug.

Na de grensovergang Roemenië-Hongarije, waar ik overigens wéér van achter werd aangereden, nu door een grote BMW met een arrogante bestuurder, ben ik doorgereden naar een camping in Füzesgyarmat. Een hartelijk ontvangst door de receptiemedewerker daar die me vertelde dat de eerste nacht gratis was, ook al bleef ik maar één nacht. Een camping zo schoon en met een zwembad met thermaalwater. Prachtig. Nu stel ik geen heel hoge eisen aan luxe maar ik moet zeggen dat ik me hier weer thuis voel. Ik besloot dus om twee nachten te blijven en vandaag een rustdagje te nemen. Nou ja, de was moet gedaan, de motor moet weer nieuwe olie en moet ook weer even nagelopen worden op loslopende boutjes en moertjes. Maar als je je thuis voelt is dat  geen probleem. De was is dus gedaan en de motor voorzien van nieuwe olie. De receptiemedewerker gaf mij een adres waar ik de olie kon krijgen en bood ook meteen aan dat ik het verversen hier op de camping mocht doen. Zij wilde ook zorgen voor afvoer van de oude olie. Dat is nou service. Ik heb inmiddels weer zin om verder te gaan. De man met de hamer is vertrokken en mijn gemoed weer positief.

Ciao, Johan