Montenegro heeft mijn hart gestolen.

Ik wil nog even terugkomen op mijn opmerking over de hippieachtige camping waar in bij Kotor terecht was gekomen. In het begin keek ik er wat vreemd tegen aan. Er logeerde vooral jonge mensen maar ik zag ook dat die er kleine klussen deden. Het blijkt een concept te zijn dat wereldwijd wordt gehanteerd. WWOOFing heet het. World Wide Opportunities on Organic Farms. Boeren, of in dit geval een camping, hanteren een ecologische manier van het bewerken van het land en productie van voedsel. Reizigers kunnen er verblijven en krijgen kost en verblijf als ze een aantal uren per dag op die plek werken. Het mes snijdt aan twee kantten. De boeren hebben handjes die hen helpen, reizigers kunnen met de inzet van hun handjes goedkoop verblijven. De “manager” van de camping, Pascha was een Iranees die zelf veel had rondgetrokken. Veel in Azië, maar ook in Europa. Hij had vee gelopen, maar ook grote delen op een vouwfiets. Het verhaal hoe hij tegen die vouwfiets was aangelopen was hilarisch. Kortweg gezegd kwam het er op neer dat hij heel toevallig de Thaise “Brad Pitt” tegen het lijf was gelopen en die had hem onderwerp gemaakt van zijn immens populaire TV-programma. In dat programma waren ze toevallig op een tweedehands fietsenmarkt terecht gekomen waar Pascha die fiets had gekocht. Hij had eigenlijk niet geweten wat hij ermee moest want hij was immers te voet op reis. Later bleek het toch wel een praktisch vervoermiddel en heeft hij er duizenden kilometers mee gemaakt. Overigens bleek het jonge Duitse gezin niet zomaar op reis. Hun jongste kind was nu 8 maanden oud. In Duitsland is het blijkbaar zoo geregeld dat je als ouders gezamenlijk 14 maanden betaald verlof op mag nemen. Hoe je dat verdeeld mag je zelf weten. In het geval van Rico en Franka, want zo heetten ze, had hij een jaar betaald verlof en zij 2 maanden. De overige 10 maanden die Franka mistte heeft ze onbetaald verlof opgenomen. Zo kunnen ouders zelf zorgen voor hun jonge kinderen. Rico en Franka maakten gebruik van die tijd om lang onderweg te zijn. Mooi dat dat zo kan. Kunnen we in Nederland nog wat van leren. Rico en Franka legde mij het principe van WWOOfing uit. Zij reisden ook op die manier en konden zo de kosten binnen de perken houden. Rico was overigens ook een liefhebber van oude voertuigen. Zijn oude VW-camper had ik al genoemd, maar hij reed ook nog een oude Oost-Duitse MZ 250 cc tweetakt. Hiermee had hij een aantal jaar geleden ook de Balkan rondgetrokken.

De sfeer en de gemakkelijke manier waarop je contacten legde op de WWOOFing camping sprak mij zeer aan. Het gezamenlijk eten en ontbijten deed daar natuurlijk heel veel goed aan. Ik kwam met wat gemengde gevoelens aan maar ik ging er weg met een zeer positieve indruk. Leuk.

Na Kotor ben ik naar het noorden gegaan. Eerst naar het Ostrogklooster. Een klooster dt hoogtegen de rotsen is aangeplakt. Deze keer hoefde ik niet te lopen en kon ik met de motor zo tot aan het klooster rijden. Ergens halverwege stond een man bij een slagboom die heel vriendelijk de slagboom opende en mij doorliet. Ik had zo’n gevoel dat ik op de terugweg wel een ticket zou moeten kopen om weer door te mogen. Nou ja, we zullen wel zien. Het klooster was mooi maar er waren slechts een paar ruimten die je binnen mocht. En die waren vooral gericht op verkoop van kaarsen en andere religieuze prullaria. Die handel floreerde overigens prima want het was er stampvol. Op mijn weg terug had ik mijn portemonnee binnen handbereik opgeborgen vanwege de slagboom. Maar mijn vrees was ongegrond. De man liet mij weer heel vriendelijk door. Daarna door naar Durmitor Nationaal Park en de rivier de Tari die daar een enorme kloof heeft geslepen. De weg vanaf Kotor naar het Ostrogklooster en daarna naar Durmitor was adembenemend. Ik heb begrepen dat er in Montenegro 600.000 mensen wonen, grote delen van het land zijn dus gewoon leeg. Je komt onderweg weinig verkeer tegen en als je mensen onderweg ziet zijn ze supervriendelijk. Ze zwaaien altijd naar je. Heel bijzonder. Dat maken we in Nederland niet mee. Overigens zijn de wegen, in vergelijking met Albanië over het algemeen in goede staat. Dat maakt het motorrijden met de aanhanger wel een heel stuk gemakkelijker, zeg maar gerust zeer plezierig. Ik zat de hele dag met een big-smile op de motor. Mijn helm paste nog net . . .

De Tarikloof in het Durmitor Nationaal Park is de grootste kloof van Europa, op sommige plaatsen tot 1300 meter diep. Ik was een beetje lui vandaag, dus ik heb hem niet gelopen. Ik heb hem vanaf de weg bekeken, vanaf een brug over de kloof wel te verstaan. Aan weerszijden van die brug waren ZIP-lines gespannen. Daar konden de thrillseekers met een snelheid tot 100 km/h van de ene kant naar de andere kant van de kloof glijden. Spectaculair was het zeker. Ik heb het zelf niet gedaan overigens.

Morgen verlaat ik Montenegro weer, maar een ding is zeker, dit land heeft mijn hart gestolen. Het heeft een prachtige natuur, de mensen zijn zeer vriendelijk, je hebt toeristische trekpleisters en je  kunt de rust opzoeken. Ja, wat wil je eigenlijk nog meer? Terugkomen misschien?

Ciao, Johan

PS. Vandaag geen foto’s. De WiFi-verbinding is hier te traag.