De twee gezichten van Albanië

Yes, ik ben inmiddels in Albanië beland. Een land dat met aan de ene kan fascineert maar aan de andere kant ook wel een beetje beangstigt. Je hoort zoveel verhalen over criminele Albanezen. Maar het moet ook een mooi en authentiek land zijn. Het heeft te lijden gehad onder een zeer repressieve communistische dictatuur en was jaren van de rest van de wereld afgesloten. Ik wist niet precies wat ik er zou tegenkomen. De enige manier om dat uit te vinden is er naartoe te gaan dus. Vanuit de plek waar ik was aan het meer van Ohrid was het maar een peulenschilletje. Mijn plan was om richting Durrës aan de kust te gaan en te kijken of ik daar een camping kon vinden. De weg daarnaar toe, dwars door het land was fantastisch. Wat een prachtige natuur. De weg die ik had gekozen was zeer goed te rijden. Geen asfalt als een biljartlaken maar heel goed te doen. Ik was zo onder de indruk van het landschap dat ik nauwelijks foto’s heb gemaakt. Maar eenmaal aangekomen in Durrës vond ik het een lelijke plaats. Nog veel grijze betonbouw uit de communistische periode. Geen plaatje. Bovendien was het een trekpleister voor inwoners van Tirana. Met alle toeristische heisa die daar bij hoort. Ik ben uiteindelijk dus doorgereden naar Shkodër. Dat bleek wat minder bombastisch, zeker wel toeristisch maar met meer stijl. Mijn tentje opgeslagen op een kleine rustige camping. Leuk daar. Totdat het nacht werd. Blijkbaar lag de camping aan een klein riviertje net achter mijn tent. Omdat die veel lager lag had ik dat niet gezien. Toen het langzaam donker werd begon er wat te kwaken. Een kikker. Ach leuk, de natuur zo net achter je tentje. Maar het bleef niet bij één kikker. Het waren er tientallen. En die kunnen een flink kabaal maken, de hele nacht door. Ik heb er twee nachten gestaan en de tweede nacht heb ik de oordoppen ingedaan om toch nog iets te kunnen slapen.

Bij Shkodër ligt een kasteel, het Razafa kasteel. Dat heb ik de dag na aankomst bekeken. Het zal jullie vast wel opgevallen zijn dat kastelen altijd hoog liggen. Dat was hier dus niet anders. Het was een fikse klim, de meeste bezoekers kochten een ticket om met een klein busje naar boven gebracht te worden. Ik vond het tijd om wat te bewegen en heb dus gelopen. Je moet toch wat als je al 5400 kilometer met je gat op een motor hebt gezeten? Daarna doorgelopen naar Shkodër zelf. Best een mooie stad. En ik heb er voor het eerst van mijn leven een moskee bezocht. Toch een ervaring. Het bleek trouwens erg druk in de stad. Alle terrassen waren vol. De Albanezen houden er blijkbaar wel van om elkaar zo te ontmoeten. Verder op de dag werd het echter uitgestorven. Om drie uur in de middag waren de terrassen leeg en waren er veel zelfs al gesloten. Vreemd, waar gaan die mensen allemaal heen op zondagmiddag?? Ik kwam er overigens ook nog langs een kamp van Roma-zigeuners. Wat een ellende. Hutjes met platen en doeken aan elkaar geknoopt. En kinderen en vrouwen die je continue aan de jas trekken voor geld. Heftig vond ik dat. Dat is dan ook meteen de keerzijde van Albanië. Het is een land met een prachtige natuur, maar de armoede in de steden en dorpen is overal voelbaar. Zeker bij de Roma-zigeuners.

Na de nacht met kikkers met oordoppen overleefd te hebben ben ik door gegaan naar Montenegro. Maar niet nadat ik nog eerst de hele grote stuwdam aan lake Komani gezien had. Dat was ongeveer 60 kilometer verder. Nou dat heb ik geweten. De weg leidde door de bergen en de eerste 35-40 kilometer waren redelijk te rijden. Daarna was de weg late we zeggen “uitdagend”. Topsnelheid daar lag tussen 10-30 kilometer per uur. Harder ging echt niet want het was laveren tussen de gaten. Maar ik moet niet zeuren want ik wilde toch bochten rijden? Nou, die heb ik zat gehad om langs de gaten heen te rijden, ha, ha. Het ergste was dat ik diezelfde weg ook weer terug moest. Bij de dam trof ik een drietal Roemeense motorrijders die vonden dat ik wel heel veel geluk had dat ik die weg twee keer mocht doen. Zij gingen op de ferry richting Kosovo en wenste mij heel veel plezier, not . . .

Op de weg terug trof ik overigens nog een Duitser die op de fiets onderweg was naar diezelfde dam. Hij was al drie maanden onderweg en had nog een half jaar voor de boeg. De slechte weg deerde hem niet, dan reden de auto’s tenminste niet zo hard. Heb een tijdje met hem gepraat over alleen reizen. Hij deed dat al zijn leven lang en vond het zeer bijzonder. Zeker omdat je altijd en overal weer mensen ontmoet.

Na Albanië verlaten te hebben Montenegro binnen gereden. Weer een prachtig landschap, zeker de weg tussen Cetinje en Kotor. Fantastisch berglandschap met een spiksplinternieuwe weg er door heen gelust. Zwart asfalt, zo strak als het maar zijn kan. Ik heb er heerlijk gestuurd. Uiteindelijk net ten zuiden van Kotor terecht gekomen op een zeer alternatieve camping. Een beetje hippie-achtig. Er wordt gekookt, maar alleen vegetarisch. De Polen die op hun motor na mij arriveerden vonden dat maar niks en gingen ergens anders eten. Ik moet zeggen dat wat ze kookten erg smakelijk was. Hier ook nog kennis gemaakt met een jong Duits gezin uit Dresden die met een oude VW-camper onderweg waren. Ze hadden geen plan en zagen wel waar ze terecht kwamen en wanneer ze weer terug gingen naar Duitsland. Misschien in oktober, misschien november. Bijzonder.

Wat ik overigens tot nu toe gezien heb van Montenegro is een plaatje. Het heeft, zoals ik al zei, een prachtige natuur, de mensen zijn vriendelijk en het is er redelijk goedkoop. Vandaag heb ik Kotor bezocht, een oude ommuurde stad met een fort dat er ver bovenuit steekt. Kotor ligt aan een prachtige baai en wordt veel aangedaan door grote cruiseschepen. Je kunt je dan ook voorstellen dat het er redelijk druk is. Maar de stad heeft veel te bieden. Binnen de muren waan je je terug in de tijd. Ik had er tien minuten gelopen toen ik het bordje “To the ancient Fortress” zag. En dan kan ik het niet laten hè. Ik moet dan naar boven en het zien. Hoe hoog het precies was weet ik niet maar het waren weer héél véél trappen. Mijn conditie gaat hier fiks vooruit . . . Verder de hele dag in de stad gelopen. Op het laatst nog even mijn voeten in het water gestoken bij een bron. Niet heel lang want het water dat daar omhoog kwam was ijskoud.

Ha, ha, en terwijl ik nu dit stukje zit te typen krijg ik bezoek van een schildpadje bij mijn tent. Ik vind het steeds weer een bijzondere verschijning want in Nederland kom je dat natuurlijk niet tegen. Leuk. Overigens liep er vanmiddag een fikse hagedis over de weg. Ik schat een centimeter of 50-60 lang en supersnel. Die heb ik liever niet bij mijn tent.

Morgen door naar het Ostrogkloster en het Nationaal Park Durmitor waar ik de Tarakloof wil zien. Vanavond even zoeken waar ik daar een camping vind.

Ciao, Johan